Shangri-La is in my dream (1)

Trip : China – Yunnan (October 2004)

มีโอกาสได้ร่วมทริปไปกับ Nature Explorer นิตยสารท่องเที่ยวมีระดับฉบับใหญ่บนแผงหนังสือ มั่นใจว่าน่าจะได้มุมถ่ายภาพสวยๆแน่นอน เพราะเจ้าของหนังสือคือ คุณดวงดาว สุวรรณรังสี นักเดินทาง นักถ่ายภาพ นักเขียน และอีกหลายๆนัก แถมด้วยทริปนี้คุณดวงดาวส่งตากล้องมาเก็บภาพเพิ่มเติม เพื่อทำสกู๊ปด้วย

ท่องเที่ยวตามแบบเนเจอร์กึ่งทัวร์ ต้องสนุกแน่ ทริปยาว 9 วัน ชื่อทริปชัดเจนว่า Shangri-la trip ก็คือการบุกไปค้นหา Shangri-la ดินแดนสุดขอบฟ้า ที่เถียงกันมาตลอดว่ามันคือตรงไหนของโลกหนอ ที่โจเซฟ ร็อคบรรยายไว้ ที่แน่ๆมันอยู่ในแถบมณฑลยูนนานของจีน ทริปเดินทาง เริ่มต้นที่คุนหมิง ไปลี่เจียง (เพื่อพักร่างกายให้คุ้นชินกับระดับความสูงที่เพิ่มขึ้น) แล้วนั่งรถยาวๆไปเซี่ยงเฉิง – เต้าเฉิง ไปค้นหาแชงกรีล่าที่อุทยานย่าดิง แล้วกลับทางเดิมมาเที่ยวเมืองจงเตี้ยน ที่ออกมาอ้างว่าแชงกรีล่าคือความสวยงามของเมืองจงเตี้ยนแห่งนี้นั่นปหละไปต้องไปตามที่ไหนแล้วพี่น้อง แล้วก็บินกลับคุนหมิงเพื่อกลับเมืองไทย ตามนี้

ด้วยความเป็นนักเดินทางแบบเลยเถิดของพวกเรา 3 คน 9 วันไม่เพียงพอ ไหนๆไปถึงคุนหมิงแล้ว เลยขอให้ทำตั๋วต่อยาวให้เราไปอีก 5 วัน ติดต่อกับทัวร์ที่ทำให้ทริปใหญ่นั่นแหละ ช่วยต่อทริปให้เรา 3 คนไปเที่ยว ต้าลี่ และคุนหมิง กันต่อเลย ทริปนี้จึงยาวไปร่วม 2 สัปดาห์

วันเดินทาง

จัดกระเป๋าเอาคืนก่อนเดินทาง ยังไม่เสร็จยังต้องไปทำงานอีกครึ่งวัน แล้วกลับมาเก็บกระเป๋าเฮือกสุดท้ายเพื่อเดินทางไปสนามบิน ให้ทันบ่าย 3 โมง เพราะเครื่องออก 17:30 น. คราวนี้ใช้บริการ China Eastern Airline บินตรงไปลงคุนหมิง สมาชิกทัวร์ชุดใหญ่ 32 คน รวมผู้นำทริป คือคุณมนตรี และคุณน้องหญิง ก็คือทีมนักเขียนของหนังสือนั่นเอง ก็จะดูเนืองแน่นไปหน่อย มีทั้งวัยรุ่น วัยทำงาน มีทั้งผู้สูงอายุ (ซึ่งภายหลังพบว่าแข็งแรงกว่าหนุ่มๆสาวๆอีกนะ) มีทั้งนักถ่ายภาพที่มีอุปกรณ์ 3 body 4 lens มีทั้งนักถ่ายภาพด้วยกล้อง Compact ปนๆกันไป เที่ยวบินล่าช้าประมาณ 1 ชั่วโมง ในที่สุดก็เรียกขึ้นเครื่อง ด้วยความเป็นกลุ่มใหญ่ที่นั่งก็เลยกระจัดกระจายไปทั่วลำ ไม่เป็นปัญหาสำหรับเรา เพราะเหนื่อยมาก ง่วงด้วย ถึงเวลาเสิร์ฟอาหาร โอ้โห…สุดยอดคลาสสิคเลย รถเข็นอาหารเหมือนชั้นวางของเหล็กแบบมีล้อเข็น เก่าๆหน่อย อาหารเย็นชืด รดชาติ พอแหลกล่ายเท่านั้น ที่ใส่น้ำแข็งคือขวดเป๊ปซี่ตัดครึ่ง ไม่มีที่คีบ ใช้ยกเทๆเอา หกบ้างหล่นบ้าง ฮาจริงๆ

หลับๆตื่นๆไป 3 ชั่วโมงกว่าๆ มาถึงคุนหมิงสักสี่ทุ่มกว่าเวลาจีน (เวลาจีนจะเร็วกว่าไทยประมาณ 1 ชม.) ที่สนามบินคุนหมิง (Kunming Changshui International Airport) อากาศเย็นใช้ได้เลย ต้องงัดแจ็คเก็ตมาใส่ ออกกันมาอย่างง่วงๆงงๆ เจอไกด์จีนหน้าตี๋สุดๆมารับ รถเป็นบัสคันใหญ่นั่งรวมกัน 32 คน ไกด์จีนแนะนำตัวว่าชื่อเจมส์ ตี๋บอกว่าขอใช้ชื่อไทย วัฒนา แล้วกัน เลียนแบบเจมส์ วัฒนา หรือพี่ต๋อง ศิษย์ฉ่อยของเรา (หารู้ไม่ว่าต๋องมันเปลี่ยนชื่อไปแล้ว) ไกด์ตี๋พูดไทยปร๋อ ถึงจะออกสำเนียงเยาวราชไปหน่อยก็ตาม 4 ทุ่มกว่ายังอุตส่าห์พาไปกินอาหารเย็น เป็นอาหารภัตตาคาร หน้าตาไม่ค่อยน่ากินเท่าไหร่ ก็กินไปนิดหน่อย แล้วเข้าโรงแรมนอน พรุ่งนี้เช้าต้องออกแต่เช้ามืด ไปขึ้นเครื่องต่อไปอีก

วันที่ 2 : คุนหมิง – ลี่เจียง – จงเตี้ยน

ตื่นแต่เช้ามืดเลย เพราะต้องบินไปลี่เจียง (Lijiang) เสียดายห้องนอน รร.ดีๆแค่มาซุกหัวนอนไม่กี่ชั่วโมงเอง อาหารเช้าเริ่มเดินวนไม่รู้จะกินอะไรดี มีแต่ผัดผัก ข้าวต้ม ไส้กรอกหน้าตาแปลกๆ แล้วก็ขนมปังแปลกๆเหมือนกัน กาแฟแสนจืด และไม่มี coffee mate

นั่งรถไปไม่นานก็ถึงสนามบิน อยู่ใกล้ตัวเมืองมาก สนามบินขนาดไม่ใหญ่เท่าไหร่นัก ระหว่างรอ Boarding pass เลยไปเดินดูหนังสือ ซื้อรวมภาพ Yunnan Scenery View มา 1 เล่ม ค้นพบอย่างหนึ่งว่า คนจีนที่นี่ไม่พูดภาษาอังกฤษเลย ขนาดเจ้าหน้าที่สนามบินยังพูดไม่ได้เลย ให้ตายเถอะพระเจ้า

มาถึงลี่เจียงอากาศเริ่มเย็นลงอีก เอากระเป๋าออกจากสายพาน เคลื่อนพลขึ้นบันไดเลื่อนไปชั้นบน มีคนยืนเสียงดังโหวกเหวกอยู่ โห….เท่ห์ซะ สวมเสื้อคลุมยาวสีดำ ใส่หมวกปีก แต่หน้าดุมาก แต่งตัวประหนึ่งเจ้าพ่อเซี่ยงไฮ้ ขึ้นมาถึง ก็ต้อนขึ้นรถ รถมี 2 คัน ใหญ่ 1 เล็ก 1 คันใหญ่ได้ประมาณ 30 กว่าที่ คันเล็กอีก 20 กว่าที่ รวมกระเป๋าด้วยก็แน่นไปหมด ตอนนี้ทุกคนรวมกันนั่งที่คันใหญ่ เอากระเป๋าไปไว้คันเล็ก

นั่งรถไปสักพักก็ไปแวะที่ เมืองโบราณลี่เจียง (Lijiang Old Town) หรือ เมืองเก่าต้าเหยียน (Dayan Old Town) ปล่อยให้เดินเล่นกันสัก 2 ชม. สมชายบอกให้ไปถ่ายรูปวงล้อใหญ่ๆซึ่งเป็นสัญญลักษณ์ของ Old Town ก็ว่าได้ แม้จะดูเป็น Tourist point ยังไงก็ไม่รู้ แต่ก็ถ่ายมาสัก 2 – 3 รูป (กลัวสมชายขอดู) ช่วงต้นๆของเมืองโบราณดูแล้วเป็นเมืองจัดตั้งมากๆ มีแต่ร้านขายของ….ที่ไม่มีคนซื้อ มีแต่นักท่องเที่ยวเดินๆดูๆ ถ่ายรูป มีชาวบ้านแต่งชุดพื้นเมืองเดินเป็นระยะๆ เห็นเมื่อไหร่ก็วิ่งไปถ่ายรูปกันใหญ่ มองย้อนไปทางเข้าจะเห็นฉากหลังเป็นภูเขาหิมะมังกรหยก (Jade Dragon Snow Mountain) มีหิมะคลุมยอดเขา ก็สวยงามดีแท้ ฟ้างี้ใสเชียว ไม่มีเมฆสักก้อน

ชนเผ่าดั้งเดิมที่ตั้งรกรากแถบนี้มากว่าพันปีคือ ชนเผ่านาซี (Naxi) เป็นอาณาจักรยิ่งใหญ่ไม่น้อย มีความเจริญรุ่งเรือง ทั้งด้านการค้า ศิลปะ วัฒนธรรม (การออกเสียงชาวนาซี ฟังจากไกด์แล้วไม่ได้ออกเสียงแบบ นาซีเยอรมัน แต่ออกเสียงเป็น นักซี)

• 

• 

ยังพอมีคนสูงอายุใส่ชุดพื้นเมืองของชาวนาซีในลี่เจียง

เดินรวมกลุ่มอยู่พักเดียวทุกคนก็แตกกระจายไปคนละทาง เรา 3 คน เดินไปจนสุดทาง แล้วก็เริ่มแยกเข้าซอกเล็กๆ เออ…เข้าซอกเล็กๆแล้วดีหน่อย ดูเป็นธรรมชาติดี วิวดี ไม่เห็นนักท่องเที่ยวแน่นๆ เดินลัดเลาะเข้าไปด้านในลึกๆหน่อย ถึงจะได้สัมผัสความเป็นเมืองเก่าลี่เจียง ที่ได้รับการขนานนามว่า “เวนิสแห่งตะวันออก” เพราะมีการวางผังเมืองให้มีคูคลองอยู่ทั่วพื้นที่ โดยมีสระน้ำมังกรดำ (Black Dragon Pool) เป็นแหล่งน้ำหลักของชุมชน สร้างคลองซอยเล็กๆผ่านบ้านทุกหลัง แบ่งส่วนน้ำดีใช้ดื่มกิน ส่วนน้ำใช้ และส่วนน้ำทิ้ง ระบบทางน้ำนี้ยังใช้งานได้ดีมาถึงปัจจุบันเลยแหละ

• 

• 

ถึงเวลาเดินกลับมาจุดนัดพบ เจอสมชายยืนรออยู่แล้ว คนยังมาไม่ครบ เลยเดินข้ามไปดูตรงรร. Grand Lijiang สวยดี ไม่มีคนด้วย เห็นสะพาน คูน้ำ และ ภูเขาหิมะมังกรหยก ถ่ายไปหลายรูป รีบเดินกลับมา เริ่มรู้สึกเหนื่อยเร็วแล้ว ลี่เจียงนี่สูงจากระดับน้ำทะเลประมาณ 2400 กว่า (เทียบกับเมืองไทยก็ต้องถือว่าสูงกว่าในระดับที่มีผลต่อสภาพร่างกายที่ไม่คุ้นชิน)

ออกจากเมืองโบราณเริ่มมีคนถามถึงครีมบัวหิมะ ตกลงกันไปมา ส่วนรวมว่าจะแวะไปหน่อย ก็ตามส่วนรวมนะ แต่เราไม่ซื้อเลยออกมาเดินเล่นที่ถนน ถ่ายรูปภูเขาหิมะมังกรหยก (อีกแล้ว) มองผ่านถนนใหญ่ไปเห็นภูเขาข้างหลังได้อีกบรรยากาศ เดินเล่นถ่ายรูปจนหมดวิว ก็ยังไม่ออกกันมา พอออกมาก็เห็นแต่ละคนหิ้วถุงกันมา มีพี่ผู้ชายซื้อไปทั้งหมด 9 หมื่น!จ้า ที่นี่ไม่ได้ขายเฉพาะบัวหิมะ แต่มีซินแสมาจับชีพจร และวิเคราะห์ว่าควรบำรุงอะไร แล้วเขียนรายการให้ ใครสนใจก็ซื้อ พี่แกไม่รู้ไปโดนโรคอะไร เจอใบสั่งยาไปเกือบแสน ก็ได้ลดมา 10% โอ…..

กว่าจะได้ทานกลางวันก็บ่ายกว่า อิ่มแล้วออกเดินทางต่อ วันนี้เราจะนั่งรถไปจนถึงเมืองจงเตี้ยน (Zhongdian, 中甸) หรือว่าเมืองแชงกรีล่า (Shangri-la, 香格里拉市) ออกจากลี่เจียงไม่นานก็จอดให้ลงไปชักภาพริมถนนทางโค้งบนยอดเขาสูง มองเห็นภูเขาหิมะเป็นทิวแถว ไม่แน่ใจซะแล้วว่าภูเขาหิมะอะไร ถ้าจำไม่ผิดสมชายจะเรียกว่าภูเขาหิมะไม่มีชื่อ 555 จริงๆนะ ก็ลงมาถ่ายรูปริมถนนกันพอสนุกสนาน สมชายได้แต่ร้องเตือนว่าให้เดินช้าๆ ทำอะไรช้าๆ และอย่าตื่นเต้น 5555 วิวสวยงามมากแต่ก็เสียวรถเลี้ยวโค้งมาสอยซะจริงๆ

หลังจากนั้นก็นั่งหลับไปนานเลย โดนปลุกมาอีกที เข้าใจว่าเป็นจุดโค้งแรกแม่น้ำแยงซีเกียง ลงมาถ่ายรูปนิดหน่อย ไม่สวยอะไร มีเพิงขายของเหมือนจุดชมวิวแถวเชียงราย แม่ฮ่องสอน กลับขึ้นไปนั่งต่อไปอีกหน่อยก็หลับอีก ตื่นมามองเห็นลำธารริมถนนไปตลอดทาง สวยจริงๆให้ตายเถอะ เห็นแค่ลำธารก็ซี๊ดแล้ว รถจอดเพราะเจอทำทางต้องรอหลบหลีก ก็ลงมาวิ่งถ่ายรูปกันใหญ่เพราะมันสวยจริงๆ ถ้าจะเข้าห้องน้ำระหว่างทางนี้ต้องเข้าป่ากันอย่างเดียว

นั่งรถต่อไปอีกนานมาก วิ่งไปจนเริ่มเย็นย่ำก็เข้าเมืองจงเตี้ยนตอนเกือบ 6 โมงเย็น โปรแกรมเดิมที่จะไปแวะทะเลสาบนาปา (Napa hai) ก่อนก็เลยต้องยกเลิก เพราะมืดซะแล้ว สมชายให้รถเข้าไปในเมืองให้เดินดูเมืองและซื้อของ แต่ใครจะเดินไหว อากาศหนาวมากกกกก… และร้านรวงก็ปิดกันแล้ว

พวกเราไปทานอาหารเย็นกันที่ภัตตาคารในเมือง ก็ยังคงแค่พอทานได้ เดินออกมาเห็นจามรีจำลองตัวจิ๋วที่ภัตตาคารวางโชว์ไว้ ยังเข้าไปพินิจพิเคราะห์กัน คิดไว้ว่าต้องถ่ายภาพตัวจริงให้ได้ สมชายเดินมาบอกว่าคนจีนเรียกว่า เหมาหนิว เป็นสัตว์ที่อึด ทนหนาวทนหิวได้ดี หลังอาหารเย็นที่ภัตตาคารในเมือง ก็เข้าพักที่โรงแรม ซึ่งเป็น Tibetan Style ห้องพักน่ารักดี รร.อยู่ในระดับดี ดูจากว่ามีฮีทเตอร์ มีเครื่องเป่าผมในห้องน้ำด้วย (ที่พักต่อๆไปจะแย่มากกกก) นอนหลับสบายดี

วันที่ 3 : จงเตี้ยน > เซี่ยงเฉิง

ตื่นเช้าไปกินอาหารเช้าที่ห้องอาหารซึ่งอยู่อีกอาคารหนึ่ง เดินไปหนาวแทบชัก เริ่มรู้รสความหนาวแล้ว ห้องอาหารที่นี่หรูหราใหญ่โต มีภาพวาดภูเขาหิมะบนเวที อลังการมากที่นี่

โปรแกรมวันนี้ จะไปวัดซงจ้านหลิน (SongJanLin) ซึ่งเป็นวัดที่เป็นไฮไลท์ของเมืองจงเตี้ยนเลย รูปแบบเอามาจากพระราชวังโปตาลา ที่เมืองลาซา ธิเบต วัดอยู่ไม่ไกลนักนั่งรถไปไม่ถึง 10 นาที ระหว่างทางจะมีจุดที่มองเห็นเนินเขาที่เป็นที่ตั้งของวัดและบ้านธิเบตชัดเจน ควรค่าแก่การจอดถ่ายรูป แต่รถคันใหญ่จอดไม่ได้ เสียดายมาก เซ็งในอารมณ์ประมาณหนึ่ง รถขับผ่านไปถึงทางเข้า ธรรมดาจะให้คนลงที่ประตูทางเข้าด้านล่างนี้ แล้วเดินขึ้นบันไดไปเป็นร้อยขั้น แต่เรามากับสมชายนี่นะ ให้รถขึ้นไปส่งถึงด้านบนเลยเข้าด้านหลังวัด แล้วเดี๋ยวเดินลงเหนื่อยน้อยกว่า

วัดดูสวยงามดี แต่หาพระ (ลามะ) ไม่ค่อยเจอ ไม่รู้ไปไหนหมด สมชายพาเข้าไปดูข้างใน แต่ห้ามถ่ายภาพ มีลามะนั่งรับเงินบริจาคแล้วแจกลูกประคำด้วย การค้าสุดๆ เดินออกมาถ่ายภาพข้างนอก ต้องใช้เลนส์ไวด์เป็นส่วนใหญ่ เพราะวัดใหญ่และพื้นที่แคบ

• 

• 

ด้านนอกมีเด็กชายหญิงคู่หนึ่งกำลังยืนแต่งตัวอยู่แม่กำลังจัดแต่งชุดงามให้ สงสัยอยู่แล้วว่ามาแต่งตัวทำไมในวัด พอยกกล้องขึ้นส่อง เจ๊ก็ร้องโหวกเหวกโวยวาย ให้เพื่อนลองฟังได้ความว่า 2 หยวน แหม๊…..เอาลูกมาแต่งตัวหากินแต่เช้า เด็กมันท่าทางยังไม่ตื่นเลย ถือว่ากระจายรายได้ก็เลยจ่ายไป 2 หยวน ว่าแล้วพวกเราก็ตะลุมถ่ายภาพ เท่านั้นแหละ ตัวแม่โวยวายว่าอะไรไม่รู้ ตัวเด็กวิ่งมาไล่ตบเลย 555 น่าจะเป็นว่า 2 หยวนสำหรับกล้อง 1 ตัว หรือ 2 หยวนได้แค่เด็ก 1 คนอะไรประมาณนี้ แต่ก็กดกันไปได้หลายภาพแล้วเลยวิ่งหนีดีกว่า เขี้ยวจริงๆ

• 

• 

• 

เดินไปถึงด้านหน้า เริ่มเจอกรุ๊ปทัวร์ ซึ่งส่วนมากเป็นทัวร์จีน เพิ่งไต่บันไดขึ้นมาถึง โชคดีที่ขึ้นมาแต่เช้าคนยัวน้อย ไม่งั้นคงถ่ายภาพลำบากแย่ คนยั้วเยี้ย

• 

• 

ขาออกได้มาแวะถ่ายภาพตรงจุดที่ไม่ได้ถ่ายขาขึ้น แสงส่องไปที่วัดจริงๆ แต่เป็นหมอกแดดและเป็นเงา บริเวณนั้นมีเพิงให้เช่าชุดพื้นเมืองถ่ายรูป และมีจามรีสีขาวขนยาวมาให้ถ่ายรูป เจ้าของใส่ชุดพื้นเมืองเป็นนักรบเต็มยศผมยาวหน้าตายียวนมาก ถ่ายจามรี 5 หยวน ลองถามดูว่าให้เจ้าของเข้าไปด้วยได้มั๊ย มันคิดอีก 5 หยวน รวมเป็น 10 หยวน โอ้โหแฮะ…การค้าสุดๆ จ่ายไป 10 หยวน กดไปซะ 10 รูป

• 

• 

ออกจากวัด ก็ไปทะเลสาบนาปา (Napa hai / Napa Lake) ที่ไม่ได้ไปเมื่อวาน ตอนนี้น้ำแห้งเห็นแต่ทุ่งหญ้าสีน้ำตาลๆเป็นส่วนใหญ่ มีน้ำนิดหน่อยพอได้สะท้อนภาพภูเขา ที่นี่อากาศดี แต่ก็เหนื่อยง่ายจริงๆ บริเวณทะเลสาบนี้ถ้ามาถูกเวลา จะมีนกกระเรียนคอดำ บินกันให้พรึ่บพรั่บ มีตากล้องจากทุกมุมโลกมาเฝ้ารอดูกันทุกๆปี ตอนนี้นกไม่มี น้ำก็ไม่มี มีแต่ลมหนาวยะเยือก

จากนั้นก็เป็นการเดินทางอันแสนหฤโหดและยาวนาน ทางเขาคดเคี้ยวและทางเริ่มเป็นลูกรัง ฝุ่นเยอะแยะไปหมด เริ่มหายใจกันไม่ค่อยสะดวก ไม่ใช่ว่าอากาศบางหรอก แต่เพราะว่าฝุ่นมันเข้ารถ เข้าอุดรูจมูกเต็มเลย ระหว่างทาง รถต้องจอดเพื่อเอาน้ำรดผ้าเบรคตลอดเวลา

• 

• 

นั่งไปอีกนานเท่าไหร่ไม่รู้ หลับไปอีกแล้ว จนมาจอดรถถ่ายภาพลำธารริมทางโดยมีป่าเปลี่ยนสีเป็นฉากหลังก็สวยดี หลังจากนั้นก็หลับๆตื่นๆ ไปจอดถ่ายภาพอีกทีที่ยอดเขา เห็นวิวภูเขากว้าง แต่หนาวและลมแรงมาก มีทิวแถวของบทสวดธิเบตให้เป็นพร็อพในการถ่ายภาพ อุตส่าห์ปีนขึ้นไปบนเนินเพื่อถ่ายภาพแนวของธงผ้าเขียนคัมภีร์ธิเบตพร้อมฉากหลังทิวเขาแต่ลมมันแรงมาก ธงปลิวตลอดยืนรออย่างอดทนจนมือแข็งไปหมด ต้องล้มเลิก

นั่งรถต่อไปบ่ายแก่แล้วเริ่มหิวข้าว และแล้วก็มาถึง หุบเขาแชงกรีล่า (Shangri-la george) เพื่อแวะทานอาหารกลางวัน วันนี้พิเศษมีเหมาหนิวด้วย จัดมาให้ลองชิม เหมาหนิวจะมีกลิ่นสาบนิดหน่อยขนาดทำแบบใส่เครื่องเทศมาแล้ว มีจานหนึ่งเป็นหมูสไลด์แผ่นราดด้วยน้ำยำรดชาติเหมือนลาบ วันนี้เลยรู้สึกเอร็ดอร่อยกว่ามื้ออื่นๆ แต่ต้มจืดแย่มาก ชิมแล้วเหมือนต้มผักแล้วยกมาทั้งหม้อต้ม จืดสนิท หลังจากอิ่มแล้วลองเดินเข้าไปดูในหุบเขากัน หลายคนขอไม่เข้าเพราะเห็นทางเป็นทางขึ้นเขา แต่เรายังพอฟิตอยู่เลยเข้าไปลึกหน่อย จริงๆแล้วสามารถเข้าไปได้ลึกถึง 8 กม. ถ้าเดินไม่ไหวก็จ้างม้าเข้าไปได้ แต่พวกเรามีเวลาไม่มากคงเข้าไม่ลึกนัก เดินเลาะลำธารไปเรื่อยๆ เริ่มเห็นใบไม้เปลี่ยนสีแล้ว แต่แสงไม่ค่อยดีเพราะบ่ายคล้อยขนาดนี้ขาตั้งก็ไม่ได้เอามา เลยต้องกลั้นใจถ่ายแบบเสี่ยงดวงไปไม่กี่รูป ได้เวลาแล้วสมชายเดินไปตามทุกคน เพราะบ่ายแก่แล้วยังต้องเดินทางอีกไกลโขเพื่อไปที่พักที่เมืองเซียงเฉิง

• 

• 

เริ่มออกเดินทางต่อเมื่อบ่ายแก่ รถวิ่งต่อไปเรื่อยๆจนมืด ทางก็เริ่มแคบ ยิ่งมืดพี่คนขับก็ยิ่งซิ่ง นั่งริมหน้าต่างเห็นริมทางเป็นหน้าผาแล้วเสียวใช้ได้เลย และแล้วเราก็ถึงเมือง เซียงเฉิง (Xiangchen, 项城市) จนได้ มาถึงก็มืดค่ำต้องเดินออกนอกรร.ไปร้านอาหาร อากาศก็หนาวสุดๆ รู้สึกเพลียและสกปรกตัวเองมาก เลยขอกลับไปห้องหามาม่ากินในห้องสบายกว่า รร.นี้ไม่มีลิฟต์ เราได้ชั้น 5 เดินขึ้นไป 2 ชั้นก็หอบแล้ว ไม่น่าเชื่อเลยว่าจะเหนื่อยง่ายขนาดนี้ ขึ้นชั้น 5 พักซะ 2-3 ครั้งได้ เราได้ห้องพักใหญ่โตมาก แต่ห้องน้ำดูเก่าไปหน่อย แถมไม่มีน้ำร้อนในอ่างอาบน้ำ แต่มีน้ำร้อนที่อ่างล้างหน้า มิน่า..ถึงได้มีกะละมังไว้ให้ 2 ใบ ต้องรองน้ำแล้วใช้ขันตักอาบ กินมาม่า อาบน้ำแล้วนอนสลบกันเลยวันนี้

นอนเมืองเซี่ยงเฉิง 1 คืน พรุ่งนี้เดินทางต่อ ใกล้แชงกรีล่าเข้าไปทุกที่ ตามต่อตอน 2 Shangri-La is in my dream (2)